Moet just niks.

Ik stem op 9 juni op Het ministerie van unieke zaken, we love deze dictatuur van de goesting! Met hun nieuwe winkel in de Adolf Buylstraat is Oostende er een uitzonderlijke winkel bij. Met een hoek af.

We doen allemaal toch maar wat?

Het was net herfst in juni. Uitwaaien ten top! Zalig! De zaterdag vulde zich met spelletjes.

Feest was het toen er 1 euro gevonden werd en de mevrouwtje er samen in het Kruidvat snoep mee gingen kopen. Een zakje werd goed gevuld. Zoveel! Kleine gelukjes.

Wat hadden we het druk met niets doen.

In slaap vallen om half negen, bij het nachtkusje geven.

Omdat het kan.

Zondag begon met een streepje zon. Zie je wel, de zon schijnt altijd wel eens in Oostende.

We namen onze lieve onderburen mee naar de Belvedere, waar Louise Marie haar verhaal verteld wordt.

Aperitieven in het gezellige cafeetje van het Stadsmuseum, waar de tijd stil heeft gestaan. Ideaal dus, voor onze zeeën van tijd.

Ssst, ons goed bewaard geheim.

Ont-moeten.

Het streepje zon werd een hele streep en verlichtte de Belle Epoque wijk met een gouden gloed. Een carrousel met flosh, aan een vishengel. Geweldig, toch?

En de figuren van Ensor, ontsnapt uit hun schilderij, fleurden een rommelige markt op.

Daarna in de Venetiaanse Gaanderijen een knappe expo over Ensor bewonderd.

De strandbarretjes lachten ons toe, maar zullen voor de volgende keer zijn.

Tijd om naar Pelt te rijden.

Maar eerst

nog blije ijsjes

voor onze zoete meisjes.

Mijn uitzicht zijn golven.

Mijn buren het zand.

Onder vrijheid versta ik

een klein stukje strand.

Op naar meer.

Zeeën van geluk.